امام باقر(ع) فرمودند: کسى که با شوق به زیارت آن حضرت رود خداوند متعال هزار حجّ و هزار عمره قبول شده برایش می نویسد، و اجر و ثواب هزار شهید از شهدای بدر و اجر هزار روزه دار و ثواب هزار صدقه قبول شده و ثواب آزاد نمودن هزار بنده که در راه خدا آزاد شده باشند برایش منظور می شود و پیوسته در طول ایام سال از هر آفتى که کمترین آن شیطان باشد محفوظ مانده و خداوند متعال فرشته کریمى را بر او موکّل کرده که از جلو و پشت سر و راست و چپ و بالا و زیر قدم نگهدارش باشد. و اگر در اثناء سال فوت کرد فرشتگان رحمت الهى بر سرش حاضر شده و او را غسل داده و کفن نموده و برایش استغفار و طلب آمرزش کرده و تا قبرش مشایعتش نموده و به مقدار دید چشم در قبرش وسعت و گشایش ایجاد کرده و از فشار قبر و از ترسانده شدن توسط دو فرشته منکر و نکیر در امانش قرار داده و از قبرش دری به بهشت می گشایند و کتابش را به دست راستش می دهند و در روز قیامت نورى به وى اعطاء می شود که بین مغرب و مشرق از نور روشن می گردد و منادى ندا می کند: «این کسى است که از روى شوق حسین(ع) را زیارت کرده» در این هنگام، احدى در روز قیامت نمی ماند مگر آنکه تمنّا و آرزو می کند که کاش از زوّار حسین(ع) می بود.
[مبادا چنین مطالبی را بعید بدانی. اولاً مضمون این روایت در کتب معتبر حدیثی در حد تواتر است. ثانیاً هیچ اشکالی ندارد که خداوند برای زیارت سرور شهیدان از روی شوق، چنین آثاری قرار داده باشد، کما اینکه در مباحث انسان‌شناسانه و اخلاقی می‌توان سازوکار برخی از این تأثیرات را تا حدی درک کرد. ثانیاً باید توجه داشت که بر اساس آیات قرآن(بیش از ۱۴ مورد، از جمله: مائده/۵، زمر/۶۵، حجرات/۲) و روایات فراوان، «برخی» از اعمال باعث «حبط» و از بین رفتن آثار اعمال خوب می‌شود. ممکن انسان آثار یک عمل خوب – مثل زیارت سید الشهدا- را با عمل دیگری از بین ببرد.]
