عزاداری امام حسین علیه‌السلام، زیارت و به‌ویژه «زیارت اربعین»، صرفاً محل احساس و شور نیست؛ محل اندیشه و شعور هم هست. این را توصیه نمی‌کنم، بلکه توصیف می‌کنم. بنده معتقدم اندیشه و شعور، در شور حسینی شما جاری هست و نیازی به دلسوزی کسانی که از دور شما را نگاه می‌کنند نیست. «تفکر» یکی از آداب عبادت باعظمت زیارت اربعین است. شما در این پیاده‌روی فرصت خوبی برای اندیشیدن و تفکر دارید.
یکی از موضوعاتی که باید درباره آن تفکر کرد راز این‌همه تأکید امامان معصوم علیه‌السلام به زیارت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است. چرا این‌قدر سفارش بر زیارت هرساله کرده‌اند؟ و حتی سالی دو یا سه مرتبه. چرا اگر کسی به زیارت کربلا نرود جفا کرده است و عاق رسول خدا (ص) و ائمه هدی علیهم‌السلام می‌شود؟ چرا زیارت امام حسین علیه‌السلام نرفتن، طبق روایت، از عمر انسان می‌کاهد؟ چرا این‌قدر ثواب‌های باعظمت برای زیارت کربلا قرار داده‌اند؟ به‌ویژه تأکید بر پیاده‌روی برای زیارت فرموده‌اند. چرا اربعین را میعادگاه میلیونی زائران قرار داده‌اند؟ امام حسن عسگری علیه‌السلام وقتی زیارت اربعین را علامت مؤمن اعلام فرمودند، حتماً حضور میلیونی مؤمنین امروز را پیش‌بینی می‌کردند و حتماً آن را قصد کرده بودند.
و سؤال‌های اساسی دیگر که باید درباره آن‌ها فکر کرد: چه عاملی مانند امام حسین علیه‌السلام می‌تواند این‌چنین برای امت اسلامی قدرت‌آفرین باشد؟ چگونه می‌توان حماسۀ زیارت اربعین را مقدمۀ تمدن عظیم اسلامی دانست؟ حماسۀ اربعین چگونه تاریخ را ورق خواهد زد؟
بی‌تردید با درک پاسخ این سؤال‌ها ارزش عبادت زیارت اربعین افزایش خواهد یافت. کسانی که به این زیارت نیامده‌اند نیز باید در این‌باره بیندیشند تا متوجه شوند از چه فیض بزرگی محروم شده‌اند. امید است که موانع جدی داشته‌اند که نتوانسته‌اند بیایند.
