تربت - اربعین السلام علی یا من جعل الله الشفاء فی تربته

بسته شب‌های جمعه

شهیدی که در آغوش امام حسین(علیه‌السلام) آرام گرفت

هیئتی که ابراهیم راه انداخته بود، در منازل دوستان به صورت سیار برگزار می‌شد. تمام دوستان، ابراهیم را به‌عنوان بزرگتر هیئت قبول کردند. هر وقت که سخنران نبود، خود ابراهیم شروع به صحبت در مورد دوستی با سیدالشهدا(ع) و… می‌کرد.

در همین رابطه بخوانید:

اجابت

پناه

جلسات هیئت خیلی تاثیرگذار بود. خیلی از همان دوستان محلی، جذب ورزش یا محیط کار شدند. ابراهیم تلاش می‌کرد وقت آن‌ها را پر کند. یادم هست همان ایام، با چند نفر از همان رفقا راهی مشهد شدیم. در این سفر بیشتر ابراهیم را شناختم. توی حرم برای ما زیارت‌نامه می‌خواند. یک‌بار وقتی برگشتم، دیدم که به پهنای صورت زیبایش اشک جاری است. در حرم امام رضا(ع) نیز آن‌چه دیدم، عشق بی‌حد ابراهیم به اهل بیت بود. روز‌ها و سال‌ها گذشت. انقلاب اسلامی پیروز شد و هیئتی که ابراهیم، آن را تاسیس کرد، با یکی از هیئت‌های معروف محل ادغام شد. این هئیت هنوز هم به‌صورت هفتگی برنامه دارد.

بسیاری از همان کسانی که آن زمان، در آستانه ورود به محیط آلوده و فاسد بودند و با یاری خدا و کمک ابراهیم از آن شرایط خارج شدند، بعد‌ها از مذهبی‌های محل ما شدند. چند نفر از آن‌ها در طول دوران دفاع مقدس به شهادت رسیدند. ابراهیم شهید شد، اما هیئت که یادگارش بود در محل برقرار ماند. در همان ایام دفاع مقدس، یک بار ابراهیم را در عالم رویا مشاهده کردم. او در یک باغ زیبا حضور داشت و برخی از دوستانش در کنار او بودند. جلو رفتم و سلام کردم. می‌خواستم حرفی بزنم و بپرسم که ثمره آن همه هیئت رفتن چه شد؟ قبل از اینکه چیزی بگویم خودش جلو آمد و گفت: «سیدعلی، زمانی که شهید شدم و افتادم، آقا اباعبدالله(ع) آمدند و مرا در آغوش گرفتند و…»