کز فراقت سوختم - اربعین عشق سید شهیدان اهل قلم به امام حسین(علیه السلام)

بسته شب‌های جمعه

همسفر خورشید

سید دل پرخونی داشت، همراهانش با صدای «یارب»های او در نیمه‌شب آشنا بودند.

پاسی از شب که می‌گذشت، در انتظار صدای ناله‌های آوینی چشمان‌شان را باز می‌کردند. مرتضی مرثیه‌سرا بود، دلی عاشورایی داشت قصه وصال، روح بی‌تابش را عاشق می‌ساخت.

در همین رابطه بخوانید:

هر کجا نام حسین است

بوی بهشت

یکبار در دوکوهه به او گفتم: شهید داوود یک‌بار در زمین خیس پادگان به زمین افتاد و گریه کرد. وقتی علت گریه‌اش را پرسیدم، پاسخ داد: «یاد حضرت عباس افتادم که هنگام به زمین افتادن دست نداشت، حتماً‌ خیلی سخت به زمین افتاده است.»

با شنیدن این سخن گریه مجال صحبت را از مرتضی گرفت. همان‌جا در پادگان نشست؛ ساعت‌ها به یاد غربت عباس‌بن‌علی(علیهماالسلام) و داوود گریست. گوئی پرده‌های غیب را از چشمانش گرفته بودند، داوود را در زمین صبحگاه می‌دید. لب به سخن گشود.

داوود باید می‌رفت. برخاست،‌ پا برجای گام‌های داوود نهاد… مرتضی مردی آسمانی بود که پای بر خاک داشت.

راوی: رضا برجی | کتاب همسفر خورشید

وصیت‌نامه سید شهیدان اهل قلم

«زندگی زیباست، اما شهادت از آن زیباتر است. سلامت تن زیباست، اما پرنده‌ی عشق، تن را قفسی می‌بیند که در باغ نهاده باشند.
و مگر نه آن‌که گردن‌ها را باریک آفریده‌اند، تا در مقتل کربلای عشق، آسان‌تر بریده شوند.
و مگر نه آن‌که از پسر آدم، عهدی ازلی ستانده‌اند که حسین را از سر خویش، بیشتر دوست داشته باشد.
و مگر نه آن‌که خانه تن، راه فرسودگی می‌پیماید تا خانه روح، آباد شود.
و مگر این عاشق بی‌قرار را بر این سفینه سرگردان آسمانی، که کره‌ی زمین باشد، برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده‌اند.
و مگر از درون این خاک، اگر نردبانی به آسمان نباشد، جز کرم‌هایی فربه و تن‌پرور برمی‌آید.
ای شهید، ای آن‌که بر کرانه‌ی ازلی و ابدی وجود بر نشسته‌ای، دستی برار و ما قبرستان نشینان عادات سخیف را نیز، از این منجلاب بیرون کش.»

شهید سید مرتضی آوینی (سید شهیدان اهل قلم)، مدیر موسسه روایت فتح | تولد: ۲۶/۰۶/۲۱ شهرری | شهادت: ۷۲/۰۱/۲۰ فکه، انفجار مین در حین فیلم‌برداری | مزار: گلزار شهدای بهشت زهرا(سلام‌الله‌علیها) تهران، قطعه۲۹

شهید آوینی