عراقی‌ها بر خلاف ما وقتی برای پیاده‌روی اربعین می‌آیند، خیلی درگیر زیارت ضریح نیستند. حتی آن‌هایی که منزل‌شان فاصله زیادی تا حرم دارد.
گویی همین که در راه قدم می‌گذارند در حال زیارت هستند. خاصیت زیارت اربعین این است. که زیارت گاه نه آن‌جایی که ضریح واقع شده است بلکه آن‌جایی است که یک عاشق حسین در آن قدم می‌زند.
حرم جاده
برای ما شاید عجیب باشد اما حقیقت اربعین در عراق همین است که یک بیابان و یا یک جاده و حتی یه موکب با فاصله چند کیلومتری از حرم همین که قدم‌گاه زائر حسین شود حرمت حرم می‌گیرد.
در همین رابطه بخوانید:
با تو همان‌گونه رفتار می‌کند که گویی در آن زمان در حرم هستی و او خادم حرم است. نامت از اول مسیر می‌شود؛ زائر و حرمتت واجب؛ چون در حال زیارت حرم حسین هستی و همان لحظه که به کربلا بررسی گویا مناسک تمام شده به پایان طواف عشق رسیدی.
اگر این را به چشمانت دیده باشی می‌شود حتی از درب خانه‌ات پیاده روی تمام سال اربعین داشته باشی. اگر هر قدمی که بر می‌داری در راه رسیدن به حسین باشد حتی رفتن برای کسب روزی حلال هم زیارت است.
نه این‌که زیاد شنیدیم که فلان مردم روستایی یا چوپان از راه دور سلامی به کربلا و به اربابش می‌دهد و جوابش بدون لحظه‌ای درنگ از سوی ارباب صادر می‌شود.
کُلُّ ارض کربلا…
این که می‌گویند کل ارض کربلا شاید فحوای همین کلام باشد. امروز هم می‌توان گفت همه‌جا زمین اربعین است و همه زمان وقت پیاده‌روی به سوی عشق و اگر خالص باشیم ما همیشه زائر حسینیم…
انشاالله
واگر این گونه نگاه کنی تمام افراد اطرافت به نوعی همسفر کربلا هستند. کمک به هر کدام‌شان، موکب داری برای حسین است. نذری است برای حسین زهرا.
و چه آدم‌هایی که بدون حسرت رفتن به اربعین تمام زندگی‌شان را اربعینی کردند. تمام سال کار می‌کنند تا اربعین را درک کنند و زیارت اربعین برای‌شان به نوعی گزارش سالیانه است از ارادت‌شان به ارباب و در حقیقت تمام زندگی‌شان اربعین است و خوشا به حال آن که زندگیش را و سختی‌های و خوشی‌ها زندگی‌اش را اربعینی کند.
نویسنده: محسن فینی‌زاده – مستندساز
