خاطره‌ای خواندنی از پذیرایی اشرافی اهالی فقیر یک روستای عراقی از زائران امام حسین(ع)
ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ؟
لحظه‌ای که از شدت خجالت سر تا پا بغض شدیم…
ﺳﺎﻋﺖ ۹ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﯽ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﮐﺮﺑﻼ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ استراحت کنیم.
ﻣﺮﺩ میان‌سالی به همراه ﭼﻨﺪ ﺟﻮاﻥ آمدند ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻭ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻋﺮﺍﻗﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩند ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺩﻋﻮﺕ. ﻣﺮﺩ ﻣﯿﺎن‌ساﻝ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﺗﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﺍﺳﻤﺶ «ﺍبوﺣﺴﻦ» است، ﺧاﻧﻪﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻭﺳﺘﺎﻫﺎﯼ ﺑﯿﻦ ﻧﺠﻒ ﻭ ﮐﺮﺑﻼ. ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍﻩ ﺗﺎ آنﺠﺎ ﻭ ﺧﻮﻧﻪﺍﺵ ﺑﻮﺩ. ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺑه ﺨﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﺭﯼ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺍﻻﻥ آﻧﺠﺎ ﻣاﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺯﺍﺋﺮﺍن ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺭﺍﺿﯽ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺟﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺘﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺴﯿﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨد.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ مشورت، ﺟﻤﻊ ﺷﺶ ﻧﻔﺮﻩﻣاﻥ ﺭﺍﺿﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ!
به سمت روستا
ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻮﯼ ﺟﺎﺩﻩ ﺧﺎﮐﯽ ﺭﺍﻩ می‌افتیم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻨﺰﻝ ﺍبوﺣﺴﻦ. ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﮐﻪ امکانات کمی دارد و ﺑﺮﻕ ﮐﺸﯽ خیلی ضعیف! ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﭘﺎی ﺑﺮﻫﻨﻪ در ﻣﺴﯿﺮ ﭘﺮ ﺧﺲ ﻭ ﺧﺎﮎ ﺟﺎﺩﻩ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭا ﻫﻤﮕﺎﻡ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯽﺩﻭﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﭘﺎ، ﺩﭼﺎﺭ ﺧﻮﻥﺭﯾﺰﯼ ﻣﯿﺸود ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺯ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺩﻭﯾﺪﻥ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﻣاﻧد .
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ بسیار ضعیف. ﻭﻟﯽ بصورت ویژه ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻗﺮﺍﺭ می‌گیریم.
ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝی ﮔﺮﻡ ﻭﺍﺭﺩ می‌شویم. ﻣﻨﺰﻝ، ﻣﺤﻘﺮ ﻭ ﺳﺎﺩﻩای ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﺵ ﺗﮑﯿﻪ میﺪهی، ﺻﺪﺍﯼ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪﻥ ﺁﺟﺮﻫﺎ ﺭا می‌توانی ﺑﺸﻨﻮﯼ! ﺍﻣﺎ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﺟﻮاﻥﻫﺎ ﻭ ﺣﺎﻻ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﺑﺮﯼ ﺭا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺘﻞﻫﺎﯼ ﭘﻨﺞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺩﺍﺭﯾﻢ.
ﺣﺴﻢ ﺍین است ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ «ﺣﺐ ﺍﻟﺤﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ» ﺩﺭ ﺍﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺎﻥ ﺁﺭاﻡ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﭘﺘﻮ می‌آورند، ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﮐﻪ ﺍﺧﻼﺹﺷاﻥ ﺭﻭ می‌دانم و می‌شناسم، ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣاﻥ ﺷﺮﻭﻉ می‌کنند ﺑﻪ شوخی ﻭ ﺧﻨﺪﻩ.
– ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻮﻉ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﺭﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﻭﻝ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ ﺍﯾﻨﺠﺎ! ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﯼ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﯿﺪﯾﺪ!
– ﺍﻣﺸﺐ به جای ﺷﺎﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺘﻮ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ. ﺷﺎﻣﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ!
– ﺗﺎﺯﻩ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﻮﻧﯽ. ﺍﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺭﯾﺰﺷﻪ!
– ﺍﺯ ﺳﺮﻣﻮﻥ ﻫﻢ ﺯﯾﺎﺩﯾﻪ. ﺍﮔﻪ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﯼ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎ می‌لرزیدیم!
ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺑﺤﺚ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﮔﺎﺯ ﭘﯿﺪﺍ می‌شود؛ ﻧﻪ ﺑﺮﻕ ﺩﺭﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻭ ﻧﻪ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﺮﻣﺎﯾﺸﯽ ﺩﺍﺭد، ﺟﻮاﻥﻫﺎ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻭﺍﺭﺩ می‌شوند. ﻣﺎ ﻣﯽمانیم ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺲ ﺷﺎﻡ ﺍﺷﺮﺍﻓﯽ. ﺷﺎﻣﯽ ﮐﺒﺎﺏ ﻭ ﻧاﻥ ﺗﻨﻮﺭﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻭ ﮔﻮﺟﻪ ﻭ ﺧﯿﺎﺭ!
بهترین پذیرایی
ﺷﺎﻡ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﯿﺮﺕ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺻﺎﺣﺐ ﺧاﻧﻪ ﻣﯿﻞ می‌شود. ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺍبوﺣﺴﻦ ﻭ ﺟﻮاﻥﻫﺎ می‌گوییم ﻭ می‌خندیم! ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﺩﻩ ﺑﺮ ﺷﺪﻥ ﺩﯾﮕر ﮐﻢ می‌آوریم ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩﯼ ﺧﻮﺍﺏ می‌شویم.
ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﮔﯿﺞ ﻣاﻧﺪهاﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺧاﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ به هم ﻧﺪﺍﺷﺖ!
ﺻﺒﺢ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺟﻤﻊ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺭا ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. ﺍبوﺣﺴﻦ ﻗﺼﻪ ﺭا ﺷﺮﺡ برایمان شرح می‌دهد. ﺗﺎﺯﻩ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﻢ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧاﻧﻪ ﺍبوﺣﺴﻦ ﻧﯿﺴﺖ! ﺍﺻﻼ ﺷﺎﻡ ﺭا ﻫﻢ ﺍبوﺣﺴﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ.
ﮔﻮﺟﻪ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻣﺎﻝ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩﻩ. ﺧﯿﺎﺭ ﺭا ﯾﮏ ﺧاﻧﻮﺍﺩﻩ ﺩﯾﮕر ﺗﻘﺒﻞ ﻭ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ. ﮔﻮﺷﺖ ﮐﺒﺎﺏ ﺭا ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﭼﺮﺥ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻧﻮﻥ ﻣﺤﻠﯽﻫﺎ ﻣﺎﻝ «ﺍﻡ ﻫﺎﻧﯽ» ﻣﺎﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻮﺭ ﺩﺍﺭد. ﭼﺎﯾﯽ ﺭا «ﻋﺎﺑﺪ» ﻭ ﺧﺎﻧﻤﺶ. ﭘﺘﻮﻫﺎ ﺭا «ﻫﺎﺷﻢ» ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺍﺯ ﺧاﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺎﺷد ﻭ ﺳﯿﺐﻫﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﻍ ﭘﺪﺭﯼ «ﺷﯿﺦ ﻣﺤﻤﺪ» است. ﺟﻮاﻥﻫﺎﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍبوﺣﺴﻦ ﻫﻢ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﯾﺘﯿﻤﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﺷاﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺎﻡ، ﻧﺬﺭ مهماﻧﯽ زائران امام حسین(ع) ﺩﺍﺭد.
ﺍﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻤاﻧﯽ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺤﻘﺮ، ﻧﻘﺶﺁﻓﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ.
شما را به خدا از ما شکایت نکنید!
ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ «ﺑﻐﺾ» می‌شویم. ﺍبوﺣﺴﻦ ﺟﻠﻮ می‌آید و می‌گوید: «ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ». ﻇﺮﻓﯽ ﺍﺯ ﻣﯿﻮﻩ ﺩﺳﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ می‌گذارد. ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯿﺪهد : «ﺑﺪﺭﻗﻪ ﺭﺍﻩتان. ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﮐﻪ کم است. ﺷﻤﺎ ﺭا ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﯾﻨﺐ(ﺳﻼﻡ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻬ)ﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎ ﻭ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﻧﺨﻮﺭﻣاﻥ ﺭﻭ ﭘﯿﺶ ﺁﻗﺎ ﻧﺒﺮﯾﺪ. شما را به ﺧﺪﺍ …
ﻭ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾک ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮﺍﻝ در ﺫﻫﻦمان می‌ماند ﮐﻪ:
ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ؟ ﺟﺎﯾﯽ ﺟﺰ ﻣﻘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺣﺐ ﺍﻟﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮ ﺩﻝﻫﺎ؟
