ویدیو | دل تنگ‌تان هستیم

در میانه جنگی نابرابر کسی چه می‌دانست چهل سال بعد، این نبرد تن به تن به فراقی عمیق تبدیل خواهد شد. فراقی به سنگینی یک حسرت و حسرتی پیچیده در لفافه یک ویروس!

چه دستی بر سر زمان کشیده شد که مهر دو ملت ناهم‌زبان را به جان هم ریخت؟ که چشمه جوشان «لن ننساکم» را بر زبانشان جاری کرد؟

هر چه بود در حد و قواره انسانی نبود. اگر به اندازه تمام ماه‌های این چهل سال هم کنفرانس‌ها و نشست‌های علمی_عقیدتی برگزار می‌شد، یک دهم و بلکه یک‌صدم این تفاهمات و محبت‌ها میان ایران و عراق شکل نمی‌گرفت.

فقط حسین به آغوش هم رسانده چنین/ برادران تنی را، عراق و ایران را

دست حسین بن علی(علیه‌السلام) بود که مخرج مشترک تمام تقسیم‌های ملیتی شد. که نام زوار خارجی را به ما داد و آن‌ها را زوار عراق نامید.

اصلا وقتی پسربچه عراقی از انتظار یک‌ساعته‌اش برای زوار ایرانی می‌گوید، تمام معادلات ذهنی‌ام را به هم می‌ریزد.

پذیرفتن ابراز دلتنگی آن مو سپیدکرده عراقی برایم حل شده است؛ چرا که او حداقل به اندازه نصف قرن از ایران و ایرانی شنیده و در کوچه‌های کربلا و نجف به آن‌ها خوشامد گفته است. اما آن کودک مگر چند بار خادمی ایرانی جماعت را به جا آورده که برای تکرار آن انتظار می‌کشد؟

️این روزها که نشسته‌ایم و برای خودمان اشک دلتنگی و حسرت می‌ریزیم؛ اصلاً به این فکر نمی‌کنیم که شاید کسی هم مثل ما دلتنگ باشد…

در همین رابطه بخوانید:

• روزی رسد که جمعیتی بعد از اربعین، پای پیاده سمت شما کوچ می‌کنند
• چشماتو ببند/ خیال کن الآن کربلایی

 ای فرزند آدم ببین که فرشته‌های ثبت اعمال برای تو که در خانه‌ات نشسته‌ای و پروتکل‌های بهداشتی را دو دستی چسبیده‌ای، در شهادت کریم اهل بیت(ع) زیارت‌های نیابتی می‌نویسند. عجب تناقضات مادی‌گرایانه‌ای!

حالا در سال منسوب به کرونا وقتی که شیر پستان گوسفندهای عراقی دلیلی برای دوشیدن مکرر ندارد و دامن دختربچه‌ها از میوه نخل‌ها پر و خالی نمی‌شود، انجام زیارت نیابتی و دعا برای اتحاد، قلب برادران عراقی را آرام می‌کند.

عقل سازندگان هیچ ویروسی فکر اینجا را نکرده بود!

السلام علیک یا اباعبدالله

نویسنده: مریم شیدپیله‌ور