رضا ابوذری از نوجوانی شعر می‌سرود و با آشنایی با جلسات و هیئات مذهبی همدان به مداحی پرداخته است.
شعرهای مذهبی و شعرهای مربوط به ائمه (علیهم‌‌‌‌‌‌‌السّلام) را، به اصطلاحی که حالاها باب شده، تعبیر می‌کنند به «شعر آئینی».
گفته می‌شود شعر آیینی اصیل، آمیزه‌ای است از تعهد ادبی و دینی. شعر آیینی، قلمرو بیان مفاهیم ارزشی است و محل به نمایش گذاردن اسوه‌هایی که این ارزش ها در وجود آنها متعالی تر از دیگران جلوه کرده است. شاعران آیینی با به قلم درآوردن آنچه در فکر و بیشتر از همه در دل آنها عبور می‌کنند، تلنگری جدی بر شنونده و خواننده وارد می‌کنند.
شاعران آیینی با شعر خود در مسیر اهل بیت در یادها می‌مانند. اشعار آنها ماندگار می‌شود. گویی تا ابد اثر شعر می‌ماند و هر بیت آن شناسنامه و تاریخ است.
رضا ابوذری یکی از شاعران آیینی است. وی در ۱۱ فروردین ۱۳۷۰ در همدان متولد شد.
او از نوجوانی شعر می‌سرود و با آشنایی با جلسات و هیئات مذهبی همدان به مداحی پرداخته است.
وی در کنار سرودن شعر به نوحه‌سرایی هم می‌پردازد. ابوذری سابقۀ حضور در جلسات شهرستان ادب، مجمع شاعران اهل بیت، انجمن مشکات و انجمن محیط را دارد.
از اساتید مداحی او می‌توان به مرحوم حاج علی آهی و حاج مجتبی روشن‌روان اشاره کرد.
در همین رابطه بخوانید:
در مدح آنان که قابل مدح هستند
وی در جایی گفته است:
از کوچیکیم شعر مهمون دلم بود
اما چند وقتیه که قلم به دست شدم و
سعی می کنم مدح کنم اونایی رو که قابل مدح هستن! همین!
بخشی از یکی از اشعار رضا ابوذری را از نظر می‌گذرانید:
این روزها که آینه تکفیر می‌شود
از روزهای بی‌تو دلم سیر می‌شود
تیری بزن به زخم جگرها که دیده‌ایم
گاهی علاج زخمِ جگر، تیر می‌شود
ای‌کاش زودتر برسد آخرین سوار
“دارد نبودن تو نفس‌گیر می‌شود”
لختی ببین که لختۀ خون، انتظار تلخ
از گونه‌ها چگونه سرازیر می‌شود
هرچند لحظه‌ها همه بی تو پر از غم‌اند
اما غروب جمعه چه دلگیر می‌شود
مادر برای آمدنت نذر می‌کند …
حتماً دعای فاطمه درگیر می‌شود
در ادامه فیلم شعرخوانی وی در مسیر پیاده روی اربعین را می‌بینید:
