این سنت حسنه از چنان اهمیت والایی برخودار است که صادق امت رسول(ص) این چنین از ارزش پیاده‌روی به سوی حرم مطهر اباعبدالله الحسین(ع) سخن می‌گوید: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند به هر قدمى که بر مى‏دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى‏فرماید و یک درجه مرتبه‏اش را بالا مى‏برد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مى‏‌فرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مى‏‌گویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد. (کامل الزیارات ص۱۳۴)

در این میان علمای بزرگواری بودند که با وجود مشکلات زیاد مسیر کربلا، خطرات را به جان می‌خریدند و از نجف تا کربلا را گاه با پای برهنه طی می‌کردند.

سید آزادگان حجت‌الاسلام سید علی اکبر ابوترابی از جمله آن‌هاست، وی در خاطرات خود چنین بیان می‌کند: «در دوران طلبگی در شهر نجف بیش از ۱۰۰ مرتبه این مسیر را پیاده به عشق زیارت امام حسین(ع) طی کرده‌ام».